Araz Yunus Çetinkol

Oynayacağımız tiyatro etkinliğinde ben Rapunzel’i canlandıracaktım. Elfya ile o kadar sevinmiş, öyle hazırlanmıştık ki prova üstüne prova yapıyorduk.
Evimiz bir oda bir salon olduğundan Elfya salonda devam etmemizi istedi. Annem ve babamın oyunu gördüklerinde beni sevebileceklerini söylemişti.
Korkuyordum ama yine de denemek istedim ve salona geçtim. Anneme titrek ve kısık bir sesle “Yarın tiyatroda oynayacağım oyunu size göstermek istiyorum.” deyince sızmış olan babam bir
anda kan çanağı gözleri ve ağzındaki salyalarıyla bağırarak ne oynayacağımı tekrar etmemi istedi.
Ben, “Rapunzel diye bir kızı oynayacağım, saçlarım onun saçlarına benziyormuş, öğretmenim öyle söyledi.” deyince bir anda saldırmaya başladı. Yediğim ikinci tokattan sonra tek hatırladığım Elfya’nın ağlayan gözlerle bana baktığıydı.
Uyandığımda hayatım boyunca unutamayacağım o acıyla karşılaştım. Cani adam bütün saçlarımı kesmiş, başımı resmen kazımıştı. Üstelik sadece benim değil Elfya ve annemin de saçlarını
kesmişti. O sabah okula gidemediğim gibi gece sabaha kadar Elfya ile hiç konuşmadan ağladık. Ağlarken bile sessizdik, hıçkırıklarımızın duyulmaması için birbirimizin ağızlarını kapatıyorduk. Duyulursa tekrardan dayak yiyeceğimizi biliyorduk. O kadar anlamsızdı ki yaşanılanlar; bir kâbusun ortasında kalmış ve bir türlü çıkamıyor gibiydik.

(Tanıtım Bülteninden)