“Alnında boncuk boncuk terler birikmişti yine. Kırışmış, damarları kabarmış, şişmiş elinin tersiyle alnını sildi. Arabanın camını hafifçe indirip sabahtan beri şehri ince ince yoklayan rüzgârla uzaklardan gelen ıslak toprak kokusunun onu ferahlatmasını istedim. Bir an gözünü kapatıp derin bir oh çekti. O an yeniden nefes aldığına şükrediyor gibiydi. Yine de bana değil, otogardan ayrılan yorgun otobüslere bakıyordu hâlâ.”