Ay Işığı Sokağı Stefan Zweig

Çünkü artık biliyordum ki, onsuz yaşayamam,
Onun saçının her telini seviyorum
Ağzını... Bedenini... Her şeyini...

Denizcilerin bir gecelik uğrayıp bedensel ihtiyaçlarını giderdiği bu garip ışıklı sokaklardan geçerken bir kapının ardından Almanca bir beste duymuş ve aynı dili konuşuyor olmanın verdiği mutlulukla kapıdan içeriye girdi. İçeride üç kadın vardı ve kadınlardan biri adamın yanına gelerek onunla ilgilenmeye başladı. Tam o sırada içeriye zavallı görünümlü, bitkin bir adam girmişti. Kadın bu adama hoş olmayan sözler söylemeye başladı. Adamı delirtmek için genç gezgine daha çok yaklaşmaktaydı. Zavallı adam ise hiçbir söz etmeden öylece oturmaktaydı. Onun bu hallerine acıyan genç gezgin hem kadından uzak durmaya çalışmakta hem de içinde bulunduğu durumun tiksindiriciliği ile irkilmekteydi. Adama cimri olduğu konusunda yakıştırmalar yapıldığı sırada adam cebinden çıkardığı para kesesini fırlatarak dışarı çıktı. Yaşanan olaylardan rahatsız olan gezgin oradan ayrılarak otelinin yolunu tuttu. Otel yolunda gölgeye benzeyen bir siluet usulca ona doğru yaklaştı. Gezgin ona dikkatlice baktığında, kadın tarafından aşağılanan zavallı adam olduğunu fark etti.

(Tanıtım Bülteninden)