Yorgunum - Bir 12 Eylül Romanı Veysel Tekelioğlu

“Gardaş.” dedi kırkyıllık arkadaşına der gibi.

“Gel azığımızı üleşelim, bizim törede ekmek üleşilmeden yenmez.” Karşısındaki afallamıştı, bozulduğunu belli ederek “Bizim boğazımızdan…” dedi gayet ciddi bir tavırla.

“Faşist lokması geçmez.”

“Ölme aslanım!..” diyerek canhıraş bağırıyor, haykırıyor, feryat ediyor, hüngür hüngür ağlıyordu.

Eli kendiliğinden beline gitti, tabancayı kavrayıp belinden çıkardı, namluyu hedefe çevirdi, tetiğe arka arkaya şuursuzca defalarca bastı.

Hiçbir yerden haber alamıyor, ihtilalin hangi yöne gittiğini kestiremiyorlardı.

Keşkeli sözler etmek istemiyorum ama şu anda içimden bir ses diyor ki…”  Gözlerini uzağa bakıyormuş gibi dikti. “Keşkeli sözler et Müslüman Çocuk.” dedi iç çekerek.

“Çok ihtiyacım var o sözlere.

Biri seslendi. “İcabına bakın!”  Bir silah yüzüne çevrildi, alın çatına dayandı. Gözleri âdeta yerinden fırlamış, donup kalmıştı; artık yapacak hiçbir şey yoktu. Ardı ardına gelen silah sesleri kulakları sağır edercesine yankılandı.

Bu kaçırılmaz bir fırsattı, altı azılı elebaşı militan bir aradaydı. … Böylesi bir daha asla ele geçmezdi, altısı birden indirilecekti.

(Tanıtım Bülteninden)