Türlü Telaşlar Değirmeni Emrah Güngör

Canım insan:
İnsanların içi kan ağlarken mutluymuş gibi, birbirlerinden nefret ederken seviyormuş gibi davrandıkları bir zamanda yaşıyoruz artık. Kim bilir belki eskiden de böyleydi de ben yeni fark ettim.
Ben henüz küçükken, dedemin iki odalı taş evinde şimdilerde şömine dedikleri ocağın karşısında sohbet eden büyükleri düşünüyorum bazen, bizim de öyle sıcak sohbetlerimiz olabilirdi. Biliyorum olmayacak! Biz ilerledik çünkü, o günlerse çok geride kaldı. Hayır hayır, aldırma sen bana, bunun ilerleme ile falan alakası yok. Bence biz çok ileri gittik canım insan. Sahip olduğumuz pek çok muhteşem şeyi sırtımızda yük zannedip geçmişte bıraktık. Hafifleyeceğimizi düşündük. Peki şimdi kuş gibi hafif miyiz?
Değiliz tabi,
Yaşanmamışlıkların özlemi çökmeye başladı omuzlarımıza. Göz göre göre kaybettiğimiz o güzel duyguların hüznü yerleşti şimdi göğüs kafesimize. Kuş gibi hafifleyeceğiz derken fil kadar ağırlaştık canım insan!
Şimdi bunları neden yazıyorum sana?
Bir yolu varsa birlikte bulalım diye elbette. Her şey daha da kötüye gitmeden, sitem edip durduğumuz bugünümüzü bile arayacak hale gelmeden bir yolunu bulalım diye.
Bir tek bizim çabamızla olmaz deme sakın, inan ki olur. Benimle başlarız, ben çabalarım, sonra sen çabalarsın, bizi gören birilerinin içinden bazıları da çabalamaya başlar, o bazılarına başka bazıları karışır… Böyle böyle sevgiden, şefkatten, merhametten, sabırdan ve hoşgörüden, git gide büyüyen dalgalar oluşturabiliriz bence.
Hem biraz da iyi şeyler yapsak ne kaybederiz ki?
Şimdi söyler misin bana canım insan: BENİMLE MİSİN?

(Tanıtım Bülteninden)