Sessiz Çığlık Ufuk Gündüz Şimşek

Ya bu evden kaçacak ya da kaderime razı olacaktım. Kapıyı zorladım, açamadım. Korkuyla yüzleşmem gerekiyordu. Yoksa bu korku aklımı başımdan alacaktı. Pencereye baktım, çakılı tahtalar yerinden kıpırdamıyordu. Kaldığım oda arka taraftaydı. Bağırsam sesimi duyan olur diye, avazım çıktığı kadar bağırdım. “Yardım edin, sesimi duyan var mı?” Duyan varsa, bana cevap verir diye sustum. Ancak beni duyan olmamıştı. Pencereyi açtım, çakılı tahtaları zorladım, bir tanesini yerinden çıkarmıştım. Onu elime alıp dolabın arkasına sakladım. Tekrar tahtaya uzandım dış kapının açılma sesi geldi. O, eve gelmişti. Odama doğru geldiğini duyuyordum. Yaklaştıkca, ayak sesleri kulağımda büyüyordu. Korkudan cenin pozisyonu almıştım. Çaresiz bir genç kızın, hayata tutunma çabasını tek solukta okuyacaksınız…

(Tanıtım Bülteninden)