Sesleniş&Serzeniş Şule Savruk

Yaralandığımız ve yaraladığımız ne çok hikâye var. 
Kabuğuna olan düşmanlığımız durmayan kırmızısında saklı. Neyse ki iyileşti! Bir ağustos sıcağında üşümekle bir de sevmeye üşenmekle başlıyor her kötü hikâye. Neyse ki iyileşti!

Arabanın markası, gecenin gölgesi ve bir plağın bozuk çalmasıyla kararıyor siyah olan her şey. Neyse ki iyileşti!

“Dolup taştığım, kimselere değil de bir market fişine, çengel bulmacanın orta yerine, kalbimin en köşesine döküldüğüm bunca sene. Kendi sesimi kısıp tüm mahalleye içimin sesini açtığım onca sesleniş.
Bir kuşun kanadında sakladığım, içimin çöplerini döktüğüm, dizlerime vura vura değil de gönlünde yata yata ettiğim binlerce serzeniş.

Uzun gecelerin güneşli sabahları gibi, kavuştuk nihayetinde. 

Bir gün açmaz dediğin o çiçeklerden saçlarına taçlar yapıldığında beni hatırla. Gülümsedin mi? Gülümse.
Dilerim ki, gönlümden dilime değil de kalemime dökülen bu cümleleri okurken siz de uzun kesik nefesler alırsınız, sorularınıza cevap verecek kimseler bulamayınca açıp buraya sığınırsınız. 

Dilerim ki, dönen bu dünyada birbirimize çarparız. 
Keyifle, hüzünle, umutla okumalar dilerim..”

 

(Tanıtım Bülteninden)