Şairin Güz Notları Sinan Demir

Sinan Demir’i tanıdığım günden beri gördüğüm tek şey bir şeyler üretmek için

koşturan, fırsatlar yaratan, çabalayan bir enerjiye sahip oluşudur.

Bazen bir tiyatro oyunu yazarken görürüm onu, bazen bir tiyatro oyununa

hazırlanırken. Öyle böyle değil, başrol oynayacakken hem de…

Bazen çıkaracağı online dergi için ekip kurarken, bazen kitap yazarken.

Ama ille de okurken görürüm onu.

Tolstoy’u, Çehov’u görürüm sözlerinin arasında. En çok da Ahmed Arif’i.

Şimdi de işçiliğe soyunmuş Sinan. Kendi tabiri ile “şiir işçiliği” ne. Ne iyi ki

“Hıçkırık Defteri” nin içinde tek bir arabesk nida, tek bir salya sümük yok.

Körkütük sarhoş olup, kitaplara sığınılası aşk acıları var. Günaha bulaşan “güya”

tanrılaşmalar var. Aslında şiir olmaya çalışan “sarı” ya çalmış bir şair var.

Çok değil, henüz ikinci kitabında kendi sesini bulmuş bir rengârenk ahenk var.

Dibine kadar sevdaya bulanan ve en acımasız terkedilişleri yüreğinde

barındıran; Çehov’dan ve Ahmed Arif’ten sıyrılabilmiş bir “âşık” var.

Defteri açtığınızda Güz Notları tutan gürül gürül bahara durmuş bir Sinan Demir

var.

Cem Düzova

 

(Tanıtım Bülteninden)