Post-Post-Kemalizm: Türkiye Çalışmalarında Yeni Arayışlar Kolektif

Post-Kemalizm kavramı, modern Türkiye analizinde tek parti dönemini ülkenin bütün
temel problemlerinin “anası” olarak gören eleştirel yaklaşımı özetliyor. “Kemalizm”le
tanımlanan bu deneyimi sorgulayarak aşmayı, demokratikleşmenin anahtarı olarak
gören yönelimleri tanımlıyor.
Post-post-Kemalist paradigma ise, “tek parti döneminin büyüsünün bozulmasını”
sağlayan bu eleştirel birikimin, 2000’lerin seyri içinde “bir ortodoksinin yerine başka
bir ortodoksiyi koyma” eğilimini doğurduğu tespitinden yola çıkıyor. Bu nedenle,
eleştirinin eleştirisini yaparak bir adım daha atmayı öneriyor. 1908-1945 arası dönemine
sıkışmadan, sonraki dönemlerin alt üst edici siyasal ve toplumsal gelişmelerinin hakkını
veren; demokratikleşmenin ve otoriterliğin salt Kemalizm’e indirgenen sorunlarının
başka kaynaklarına da mercek tutan bir analizin yolunu açmaya çalışıyor.
Post-Post-Kemalizm, konuyu hem siyaset bilimi, kadın çalışmaları, dış politika ve tek
parti dönemi çalışmaları bağlamında sosyal bilim disiplinleri açısından; hem liberal
söylem, kültür politikası, laiklik, vesayet eleştirisi, İslâm ve siyasal partiler bağlamında
tematik olarak ele alan makalelerden oluşuyor.
İlker Aytürk ve Berk Esen’in derlediği kitaba Sencer Ayata, Tanıl Bora, Zana Çitak, Ersin
Kalaycıoğlu, Berrin Koyuncu Lorasdağı, Yüksel Taşkın, İlhan Uzgel, Şebnem Yardımcı
Geyikçi makaleleriyle katkıda bulundular. 

(Tanıtım Bülteninden)