Pembe Boyalı Oda Başaran Düzgün

Bisikletin selesindeki çocuğun sorgulayan gözleri uçağın daracık penceresinden yansır. Kafasının içini kemiren sorular, sorular: Bisikletle nereye gidiyorlardı? Sabah alışverişine mi? Okula bırakacaktı belki de babası. Kapıda bekleyen öğretmenine günaydın deyip neşeyle top peşinde koşan arkadaşlarının arasına katılacaktı, ders zili çalana dek. Babasının dağılan beyni, kan gölüne dönen kaldırım taşları hep rüyalarına girecek, kan ter içinde çığlık çığlığa mı uyanacaktı? Göz göze gelmişlerdi, nasıl hatırlayacak, çocuklarına nasıl anlatacaktı? Kadere dönüşen coğrafyanın kötülüğüne boyun eğip unutacak mı yoksa o da intikam peşinde koşup duracak mıydı bir ömür? Her sıktığı kurşunla acısının kat be kat artacağını bilemeden. Daha ne kadar sıkılacaktı bu kurşunlar? Üzerinden uçup gittiği, giderek uzaklaştığı bu ada sanki de büyücüler tarafından lanetlenmişti. Bu topraklar intikam yeminiyle yanıp tutuşan goblinlerin cenneti olmaya devam mı edecekti, karış karış her köşesini cehenneme çevirene dek?

(Tanıtım Bülteninden)