Ölüler Nefes Almaz-Bir Ülkücü Bir Devrimci Bir Kadın Özcan Yeniçeri

Yanından hiç ayırmadığı küçük ve kara kaplı defterini çıkardı. Hissettiklerini büyük bir suçluluk duygusu içinde deftere yazmaya koyuldu. Yazdıkları nesirden çok şiire benziyordu. Bir yenilmişlik, sitem ve ümitsizlik kokusu hissediliyordu yazdıklarında. Çocukluğumuzu yaşayamadık bizHilkata inat sakallı doğduk.Gençliğimizi devler yedi sedasız sessiz.Devleri ellerimizle boğduk.Pususuna düştük namerdinKement boynumuzda yıllarcaDolaştık durduk.Erteledik sevdamızı gözyaşına aldırmadıkOmuzladık dünyayı, kaldıramadık. O gece yalnız Murat’ın değil oradaki hiçbir ülkücünün gözüne uyku girmemişti. Günler geçmek bilmiyordu. Her şeyin rengi, şekli ve kokusu değişmişti. İçe doğru yaşamak ve kendi kendiyle hesaplaşmaktan başka yaptıkları bir şey yoktu. Çok ilginç bir oyun oynuyorlardı birileri. Yağız Anadolu çocukları gençliklerine doymadan ölüm oyununa tabi tutulmuşlardı.

(Tanıtım Bülteninden)