Makul ve Muhteşem A. Semih Özmekik

Özün aslı olan sevgiye soyutluklarla ulaşamazsınız. Bir tür ilahlaşma arzusuna yakındır bir ilahi sevgi arzusu. Böylesi gerçekdışı bir durumun peşinde olan insanlar, bir insanı sevmeyi kendilerine yakıştıramadıkları için sevginin kırıntısı bahşedilmemiştir onlara. Bize ait olan her şey, bildiğimiz her şey, bütün soyut şeyler bile fiziktir. Bir fizik sonrası hiç olmamıştır. Çünkü var olan her şey –varolduğu için elbette–, fiziktir. Matematik doğrudur bu. Ve sevgi de her şey gibi bir biçime ihtiyaç duyar. İlahi bir şeye varmaksa bir tek böyle mümkün. Bir insanla! Sonra o, bir tür kendinden güceniklik, ihtişamlı bir utanmayla, delirmiş bir şeyi içinde sessizce tutmaya çalıştığı sırada güçlenir. Onun bir yasası olduğunu sanmıyorum. O, Allah’- tan gelmedir. Bir hediye! Bir insan ruhu üzerinde birbirinin aynı olmayan bütün seslerden yalnız bir çeşidinde kendini göstermesinin hangi yasa üzerinde gerçekleştiğini anlamam. Çünkü düzenli değil. O dünyanın yorucu düzenliliğine yakışmaz. Ama onun her şeyiyle fizik- ten başladığı, örneğin bu başlangıcın bir sarılma olabileceğini, böylece en yüceliklere ulaşabilmek için insanın en mukaddes formlarında başladığını ve bütün hallerinin gerçek anlamını bir tek öznelerinin —ah, şimdi iyice yücelerde olan öznelerinin anlayabileceğini unutmamalı.

(Tanıtım Bülteninden)