Kürtlerin Devletsizlik Paradoksu - Öcalan'ın Konfederalizm ve Türkiyelileşme Stratejileri Behrooz Shojai

2000'lerin başında Öcalan, 'ileri demokrasi (progressive democracy)' kavramını benimseyerek, Türk Cumhuriyeti'nin ilk yıllarına ve Mustafa Kemal’e dair kendisinin hapse girmeden önceki anlatısıyla çelişen, kökten farklı bir anlatı sundu. 2000'lerin sonlarına doğru ise, Türkiye'de popüler olan geleneksel İslami görüşleri benimseyerek 1920 tarihli Misak-ı Milli'yi (Milli Ant) revizyonist bir şekilde yorumladı.
Öcalan Misak-ı Milli'yi tamamen destekledi, savundu ve yeniden yorumladı. Bu değişiklik, Misak-ı Milli'nin Kürt milletini bağımsız bir ulusal varlık olarak tanımayı reddeden ve Kürtlerin kendi kaderini tayin hakkını inkâr eden Kemalist bir sömürge projesine dayanıyor olmasına rağmen gerçekleşti. Misak-ı Milli, Kürtleri sisteme dâhil edilip gibi gösterip esasında dışlayan Kemalist milli stratejisinin erken dönemdeki temel unsurlarından biri olmuştu. Bu belge, Türk etno-nasyonalist ve ideolojik epistemolojiye dayalı söylemsel sömürgecilikli benimseme çabalarının ilk resmi örneklerinden biridir. Bu yaklaşım, Kürtlerin doğal olarak kendilerini inkâr edeceği ve Türk milletine asimile olmaya yatkın olduklarını varsayan bir anlayışla şekillenmiştir.
Öcalan'ın Misak-ı Milli'ye dair yorumlarında, Türk tarihinin ve Cumhuriyet'in ilk yıllarının bu perspektifle yeniden ele alındığı açıkça görülmektedir. Öcalan'a göre, Güney Kürdistan'ın ve Batı Kürdistan'ın Türkiye'den Lozan Antlaşması yoluyla koparılması, Kürtler için o kadar zararlı olmuştur ki bu durum onu demokratik konfederalizm ve Kürdistanlılar birliğinden Misak-ı Milli'nin yeniden canlandırılması için bir platform olarak geliştirmeye sevk etmiştir.

(Tanıtım Bülteninden)