Kayboluyor Gürültüde Ömrüm Tuncer Gönen

Şair "Kayboluyor Gürültüde Ömrüm" dese de, o sessiz çığlıklar acının ipliğiyle ilmek ilmek örülmüş de şiir olmuş meğer zaman içinde…
Gençliğimizin iliklerine işleyen o çıkmaz, silinmez kapkara dövmeleri ezgili sözcüklerle resmetmek için sabırla beklemiş meğer Tuncer Gönen. Yıllardır başka acılarla da bileylemiş duyarlı yüreğini. Günün birinde, o büyük gürültüde nerelerde olduğunu dize dize serecekmiş meğer gözlerimizin önüne: Göklerdeymiş meğer Tuncer Gönen… Kimi kez acı sarı odalarda, günbatımlarında, ayrılıklarda, ağıtlarda… Gül kokulu sokaklarda, güvercin donunda, imbatlarda, yorulmalarda… Suyun yolunda, melisa kokusunda, acının düşünde, kelebek ürkekliğinde, ölüme düşen aşklarda, göğün mavisinde, Gezi`de, hüzün içinde hüzünde, düşlerin köpüğünde, gelecekte, en çok da “Mamak Resimleri”nde, yani “paslı bir ranzada" acının rengine dokundu”(ğu) mektubun satırlarında…
Ürkütücü gürültüde, yitip giden bir civan ömrün kıyısında...
…
Tıkanıp, kalıyorsunuz; “Avlunun duvarlarında sızan hüznün” ortasında. Hani şu; ner şeyi kendine benzeten Mamak’ın ranzaları arasından akan derelerden, ya da, ışığı yok yıldırımlardan geçerek “bu gece”ye geliyorsunuz. Ve acıyı hissetmedim, neden, diyen şairin ranzasına usulca ilişiyor, kulak kesiliyorsunuz.

(Tanıtım Bülteninden)