İhtimal Selin Ataker

Kendini sevme konusu gerçekten basit bir konu değildir. Kendini sevme mücadelesinden sağ çıkabilmek de öyle... Sevilmemiş ya da sevildiğini hissetmeden büyüyen çocukların hayatları bu zaaf çemberinde kavrularak geçer. Gençliklerinde yaşadıkları ayrılıklar basit bir ayrılık olmaz ondan sonra. Acı acıyı çeker ve dönüp yine çocuk hâllerine ağlarlar. Zaten hiç sevilmediklerini kendilerine tekrarlar. Basit ayrılıklar bile onlarda üç seanslık terapiye dönüşür en basit hâliyle. Çoğu kişinin üstüne basıp geçtiği sorunlar, onların bataklığı olur. İlerleyemezler ve daha da fenası, batarlar.
Çok duvarı olduğunu sandığımız o kişiler, aslında tahmin edebileceğinizden fazlasıyla kırılgandırlar. Büyürken yaşayabilmek için sevmeye karşı sahte bir gard almışlardır. O gard zaten başından beri yeterli değildir, koruyucu da değildir. Büyüdükçe de o gard hepten zarar görmüştür. Neredeyse işlevsiz kalmasına rağmen o gard, ellerinden düşmez. Korumaz ama çöpe de atılmaz bir nesne olarak sürekli yanında olur. Zaten psikolojiye ilgisi olan herkesin de bildiği gibi her başlangıç ve son, her iyi ve kötü, sevgiden doğar ya da sevgisizlikten.
Bakınca sevgi kelimesinin kökü, sevmekten gelir değil mi? Basit bir anlatım. Sev! Özü budur, doğrusu budur, yalındır ve nettir. Bunu türetmek ve değerlendirmek, insanların elindedir. Sevgi kavramı da bunun bir yoludur ve aslında kelime köküne uygun bir davranış hâlidir. Peki ya sevgisizlik? Bir özü alıp kurutarak çoğaltmak neyin çabasıdır?
Biz özü alıp sevgisizliği peyda ettik. Zaten bu yüzden demezler mi, insan dünyanın başına gelmiş en büyük felakettir diye? Her şeyin mutlak bir karşıtını ve olumsuzunu yaratma isteğinden doğan çabamızla mahvettiklerimiz listesinin en başında yine biz varız. Bazen sadece öz olmalıdır. Tıpkı insanın da özüne inmesi ve görmesi, bu sayede iyileşmesi gibi. Tıpkı Eren’in yolculuğu gibi...
“Tek bir hayat yaşamak, herkes için en kolay olanıdır. Ben artık ikimizin yerine, ikimiz için yaşıyorum. Senin yerine de güleceğim, senin yerine de ağlayacağım. Değil bir hafta, yıllar da geçse de son nefesime kadar tek kişilik hayatımda sadece biz olacağız. Hep birlikte olacağız.”

(Tanıtım Bülteninden)