Ferişte Berrin Civgin Gümüş

Ey beynimde dolaşan icazetsiz, eşkâlsiz yolcu, benliğimi işkâl eden gülüşünü seveyim.
İçimde bana ait olmayan, bana el birey ruhumu ele geçirdi, bedenimden derimi sıyırıp etten ve kemikten çırılçıplak bırakıyor. Bu tanımsız birey devinimsiz beynime, benliğime, devinimlerime, düşünüşlerime emirler veriyor. Artık ben bir bireyden çok sadece etten kemikten görsellikten başka bir şey değilim. Yaptığım tüm eylemlerin, söylemlerin korkunç seyircisiyim.
Ferişte kriz geçirirken mazoşist, tiksinç, üzünç, travma duyguları onu parantez içine alıyor. Vücudundaki tüm organlarda afet yaşıyor Uzaktan yakından hiçbir ilgisi olmayan bir kişiliğe bürünüyor Beyni benliğini teslim alıyor. Bilinçsizlik bir boyuta geçiyor. Bir uyuşturucu ordusu görsel algısını istila ediyor. Canının camlarındaki silecekler son kademe çalışıyor ama silemiyor. Oysa Feriştenin tek istediği sevgi şefkat duygusuna ulaşmak O duygular son kademede hep ulaşmak için kademe kademe çıkıyor Hep sevgisizlik kademesinde boşluğa düşüyor. Bu boşlukta fiziken ve zihnen kendini uyuşturucuya teslim ediyor.

(Tanıtım Bülteninden)