Ergenekon Sen Şevki Özbilen

Sonbahar mevsiminde, havaların yavaş yavaş serinlemeye başladığı, gökyüzünde gri bulutla­rın dolaşmaya durduğu bir zamanda, siyah bir lüks otomobil, Zincirlikuyu mezarlığının kapı­sında durdu.

Saçlarına ak düşmüş, siyahlar giyinmiş bir adam, Zincirlikuyu mezarlığında, ulu pırnal ağacının altındaki, sükunet koyunun, sessizlik körfezinde, sessizlik içinde duran beyaz mermer mezara, ürkek adımlarla yaklaştı. Elinde bir de­met çiçek vardı. O kadar üzüntülü görünüyordu ki, derin çizgilerin yerleştiği yüzünden bunu gör­mek mümkündü. Çiçek demetini mezarın taşının üstüne bıraktı. Ellerini önünde birleştirerek, öy­lece durdu. Başını önüne eğmiş, derin düşünce­lere dalmıştı. Orada ne kadar zaman öylece kaldı, oradan ne zaman ayrıldı kimse bilemedi.

(Tanıtım Bülteninden)