Edirnekeş Recep Mesut

’Edirne’nin ötesi yok ki…’’
Türkiye’yi dolaşırken yeni tanıştığım, hatta tesadüfen karşılaştığım kişiler, ‘’memleket neresi?’’ diye sorarlardı. Uzun uzadıya doğup büyüdüğüm yerleri anlatmak beni yoruyordu, bir bakıma unutmak da istiyordum. Edirne’nin ötesi artık kalmamıştı, ‘’Edirneliyim’’ deyip kısa kestiriyordum. Zaten Rumeli şivem, kılık kıyafetim ve dış görünümüm bunu destekliyordu. Havasını, suyunu, yemeklerini ve insanlarını hiç yadırgamamıştım. Tıp doktoru olmama rağmen, küçüklükten beri tarih ve coğrafya ile ilgilenmek benim için en zevkli uğraş olmuştu. Buna hobi de diyebiliriz. Özellikle Osmanlı tarihini, genel Türk tarihi ve dünya tarihi içinde irdelemek için sayısız kitaplar okumuştum. Türkiye cumhuriyeti sınırları dışında kalmış insanlar (bugün haksız olarak ’’Dış Türkler’’ deniyor.), maruz kaldıkları asimilasyona tepki olarak genelde ‘’Milliyetçi’’ oluyorlar. Bu olgu, atalarının diline ve dinine sahip çıkmak, ana-babanın hatırasına bağlı olarak, içgüdüsel bir davranış şeklidir (diğer topluluklarda da gözlemlenir). bu ‘’ Şoven’’(kendini üstün gören) milliyetçilik değildir, sadece ‘’benim de milli hasletlerim vardır’’, demektir. Diğer etnik kökenlere kin ve garez beslemek hiç etik değildir. Edirne’nin ikliminde milliyetçilik vardır, diğer milletlere düşmanlık ise yoktur. Bu nedenle ben Edirne’yi sevdim ve ‘’EDİRNEKEŞ’’ oldum.            

(Tanıtım Bülteninden)