Edebiyatta Bir Savaş Osman Özbahçe

Şiir yenidir. Deterministik olarak yenidir. Şiir ve yenilik dediğimizde akla gelen ilk kelime dildir. Dil yeniyse şiir yenidir koşutluğu kurmadan, yenilik bir noktada dile şiddet uygulamaktır. Dili, düşünmediği noktalara taşımaktır. Fakat dil yeniyken şiir mükemmelleşemez. Acemiliklerinden kurtulamaz. Hayat ve insan bağını kuramaz. “Büyük,” “kalıcı” örneklerini veremez. Geçmiş bağıntısı büyük sentez ortaya çıkmaz. Fakat şiir mükemmelleştikçe çıkmaza girer. Donuklaşır. Fakat yetenek ikisiyle de çalışır, ikisini de çalıştırır. Birine kapalı birine açık, ikisine de aynı anda açık, yetenek için fark etmez. Şiir mükemmelleştikçe çıkmazdan çıkar. Tam tersine, şiir çıkmazdan çıkar. Şiir hangi kanaldan akarsa aksın çıkış yolunu bulur. Yeter ki yeteneğini bulsun. Çünkü şiir yetenek işidir. İstisnalarla ilerler. İstisna yetenek demektir. Şair demektir. Yetenek, yaratıcılık, yenilik bağlamı kurar. Her zaman. Çünkü şiir kompozisyon ödevi değildir. Kurala uygun, akım ilkelerine uygun üretim değildir. Şiir üretim değildir. İlkeler ışığında standart kurmak değildir. Örneğin Karakoç, “Bahar bilgisi güneş rengi at soluğu ve sen” diyor ilk şiirlerinden birinde. Buna ister yetenek, ister yenilik diyelim. Yenilik yeni nota, yeni bir dans figürüdür. Daha önce kullanılmamış bir kalıp. Bilinen notalar dışında yeni bir nota. Yenilik şiirin daimi ikametgâhıdır.

(Tanıtım Bülteninden)