Düştüm Yok Oldum Esra Pınar

'İnsanlar, insanlar' dedi kadın 'Çoğaldıkça yalnızlaşıyorlar ve büyüdükçe küçülüyorlar.' Diğer insanların neler yaşadığını bilmem mümkün değil. Fakat ben de etrafım kalabalıklaştıkça yalnızlığa sıkıca büründüğümü fark ettim. Başka ağızlardan çıkan sözler bir zaman sonra gürültü oldular bana. Yanlarında otururken ruhumu alıp saklı ormanlarımda geziniyordum. Bazen bir ceylan çıkıyordu önüme bazen de beyaz dantelli bir kız çocuğu koşuyordu annesinin arkasından. O gün şanslı günümse Tanrı bekliyor oluyordu beni.
Ben soruyordum O gösteriyordu. Ben feryat ederek düşüşlerimi anlatıyordum, O ona has bilgeliğiyle sebeplerini söylüyordu. Büyük bir yakınlık vardı aramızda. En bakir gözyaşlarımı yalnızca ona döküyordum.
Bir zaman oldu doldu yüreğim, hasta yattım günlerce. Rüyalar kâbuslar kol kola girip uykularımı zehir ettiler. O
gün karar verdim ve işte o gün teslim ettim kendimi kelimelere. İzin verdim ruhuma, onu azat ettim sürüldüğü
çöllerden. Düştüm Yok Oldum ile ruhumun özgürlük yolculuğuna sizleri de davet etmek istedim. İzin verin lütfen,
kelimeler sizi alsın götürsün. 

(Tanıtım Bülteninden)