Dünyanın Durduğu Gün Osman Özer

Adam tekrardan tuhaf şekilde bakarak yanımdan uzaklaştı. Gerek arabadakiler gerekse benzinci adam sanki hiç donmamışlar da yaşıyorlarmış gibi davranıyorlardı. Bu oldukça tuhafıma gitmişti. Arabama binerken az önce neler olduğunu düşündüm. Sanki kafam eğikken güneşten çok keskin bir ışık gelmiş ve hepsi canlanmıştı. Bir yandan da mutlu olmuştum. Eğer bir terslik olmazsa ve yine ben gibi yaşamaya devam ederlerse yeryüzünde yalnız yaşayan ben olmayacaktım. Ya da kendi mahallemde, şehrimde demeliyim. İçimi tuhaf bir sevinç alsa da yine de bunun devamlı olup olmayacağını kestiremiyordum. Yoksa yeniden dünya canlanmış mıydı? Arabama binip bütün sokaklara göz attım ve insanların canlanmış olmasını, sokakların hareketlenmesini bekledim. Mamafih bu beklentimin boş bir dilekten başka bir şey olmadığını gördüm. Sokaklar yine boştu. Hiçbir yerde hayat belirtisi, canlılık yoktu. Bunu görür görmez anlamıştım. Peki nasıl olmuştu da o benzincide arabadakiler ve oradaki çalışan kişi canlanmışlardı? Üstelik sanki başlarına bir şey gelmemiş, devamlı yaşıyorlarmış gibi davranmışlardı. Bir de benimle alay etmiş, sanki ben deliriyormuşum gibi davranıp bakmışlardı. Yoksa bu şey, birileri beni delirtmeye mi çalışıyordu? Bu soruların yanıtlarını bilmiyordum ama gerçekten bilmeyi çok isterdim. Her şeyin aynı olduğunu anlayınca aracı önce süpermarkete sürdüm. Aralık duran kapıdan içeri girerken gözüm yine alışkanlık olarak içeride canlı birilerini aradı. En azından canlanmış bir çalışan… Ancak kimse yoktu. Ama kedi vardı. Aklıma o an kedicik gelince acaba hala burada mı diye etrafa bakındım. Kedicik dememe kalmamıştı ki arkamdan miyavlayarak ayağımın ucuna sevimli kedi gelip durdu. Beni gördüğüne o kadar memnun olmuştu ki yine oyunlarına başlamış, onu sevmem için yerde yuvarlanıyor ve yine muhtemelen karnının aç olduğunu söyleyerek ona yemek vermemi istiyordu. Eh, nereden baksanız dünden bugüne yirmi dört saat geçmiştir diye tahmin ediyordum. Ne de olsa saatler çalışmıyordu.

(Tanıtım Bülteninden)