Dijital Çağda Aile ve Din Eğitimi: Çocuğun Dini - Ahlaki Gelişimi ve Yeni Ebevyn Rolleri Mustafa Cabir Altıntaş

Bu çalışma, aile kurumunun dijital çağda deneyimlediği köklü dönüşümü sosyolojik, teolojik ve pedagojik disiplinlerarası bir zeminde analiz etmektedir. Temel tez, küreselleşme, bireyselleşme ve dijitalleşme gibi makro-sosyal süreçlerin ailenin geleneksel yapısal ve işlevsel rollerini (üretim, eğitim, koruma) daraltmasına rağmen, ailenin bireyin psikososyal ve dinî-ahlaki kimliğini inşa etmedeki birincil ve ikame edilemez rolünü koruduğudur. Çalışma, aile kurumunun dijital çağın meydan okumaları karşısındaki dönüşümünü ve bu bağlamda çocuğun fıtrî inanç ve ahlak gelişimini güvence altına alacak bütüncül bir pedagojik çerçeve sunma gayesi taşımaktadır. Eser, alanındaki en kapsamlı analizlerden biri olup, geleneksel ve güncel sosyolojik kuramları derinlemesine inceleyen bir doküman analizi yürütmektedir. Çalışma, ailenin dönüşümünü ve Türkiye'deki aile yapısının kendine özgü kültürel dinamiklerini mercek altına alarak, Türkiye aile yazını içerisindeki etkili eserlerden biri olmayı hedeflemektedir. Kitabın ana eksenini, din ve ahlak eğitiminin birbirinden bağımsız düşünülemeyecek iki temel disiplin olduğu ve bu eğitimin kalıcılığının, İslami Pedagoji'nin temel ilkelerine bağlı olduğu görüşü oluşturmaktadır. Din Eğitimi İlke ve Yöntemleri bağlamında, Hz. Peygamber'in (sav) uyguladığı Nebevi Yöntem'in, modern eğitimin de altını çizdiği sevgi, merhamet ve gelişimsel basamaklar ilkelerini mükemmel bir şekilde kapsadığı gösterilmiştir. Bu yöntem, baskıcı, ilgisiz veya tutarsız ebeveynlik gibi hatalı tutumlar yerine, çocuğun iradesini ve vicdanını güçlendirerek öz denetim sahibi olmasını sağlayan yeni ebeveyn tutumlarını merkeze alır. Özellikle Dijitalleşme sürecinde kitle iletişim araçlarının bir "üçüncü ebeveyn" gibi konumlandığı ve ahlaki değerleri tehdit ettiği vurgulanmaktadır. Bu meydan okumalar, aile odaklı yaklaşımı ve ebeveynlerin rol model olma (Üsve-i Hasene) sorumluluğunu aktif bir manevi rehberliğe dönüştürmeyi zorunlu kılmaktadır. Aile kurumunun sadece biyolojik bir birliktelik değil, aynı zamanda toplumsal yapının sürekliliğini sağlayan ve bireyi hem dinî hem ahlaki bir olgunluğa ulaştırmayı hedefleyen kutsal bir emanet olduğu fikri güçlendirilmektedir. Eser, İslam Dini'nin evrensel değerlerini ve İslami Pedagoji'nin yöntemlerini modern psikoloji ve sosyoloji bulgularıyla birleştirerek, söz konusu krize bütüncül ve uygulanabilir bir çözüm çerçevesi sunmaktadır.

(Tanıtım Bülteninden)