Çiriş Zamanı Atilla Güney

İlkbaharın ikinci haftasıydı…
Umudun kapısı ardına kadar açılmıştı yüreğime. Henüz 11–12 yaşlarındaydım. Bir gün, rüyamda dahi görmediğim insanlar ansızın karşıma dikildi. Ellerinde hayatın keskin kılıçları vardı. Ya kellemi alacaklardı ya da yüreğimde sahip olduğum tek şeyleri: cesaretimi ve dürüstlüğümü...
O gün, elimde ne varsa onunla karşı koydum hayatın hazırlıksız bırakan sürprizlerine. Henüz çok küçüktüm ama büyümek için hayata rüşvet teklif ettiğim zamanlar bile olmuştu. Her şeyim bendim. Benden başka savaşçım yoktu. Hayata karşı mevzi aldığımda, beni yalnızca Yaradan korur ve kollardı.
Güçlü olduğumu biliyordum—elbette haddimi aşmadığım sürece.
Ancak tek bir korkum vardı: içimdeki “ben.”
Ondan çok korkuyordum.
Zaman zaman irade ile idrak arasında bir savaş yaşanırdı içimde.
Ve çoğu kez, içimdeki ben galip gelirdi.
Sonrasında gelen bin bir pişmanlık ve büyüyen “keşke”lerle boğuşarak mücadeleye kaldığım yerden devam ederdim. Her gün biraz daha büyürken, nefs fırınında pişmek için yüreğimin derinliklerinde alev alev yanan fırına durmadan pişmanlık odunu atardım. Ateş önce közlenir, sonra yavaş yavaş sönerdi.
İşte o anlarda, gözyaşlarımla yıkardım yüreğimi;
Sonra da göz çanaklarımı kurutur, yeniden ayağa kalkardım.
Her sabah yeni bir umut,
Her akşam ise yüreğimde bir vuslattı bana.
Beni var edene,
Tüm yaşananlara inat;
Merhameti, iyiliği ve güzelliği seçtim.
Bu yolun adını “İyilik insana yakışır” koydum.
Dinlediklerimden, okuduklarımdan, yaşadıklarımdan, gördüklerimden ve duyduklarımdan bir öz, bir eczayı içimde biriktirdim. Ve o karışıma “Sıra Dışı Biri Olmak” adını verdim.
Bugün, altmış küsur yıllık bir hayat yolculuğunu geride bırakırken,
Çiriş Zamanı ile sizlere “merhaba” diyorum.
Ve şimdi,
Tüm samimiyetimle siz kıymetli okurlarıma saygılarımı sunuyorum.

(Tanıtım Bülteninden)