Bir Şiir Teröristinin Notları Koray Feyiz

Şairin, günümüzde küresel dilin oldukça kıyısında kalmış bir aktör olduğu söylenebilir. Yapıt, şairin biricik nesnesidir ancak buna rağmen şairler, Türkiye’deki iyi şiirin sadece yüzde ikisinde rol oynayabilmekteler.
Bu anlamda şairlik çelişkilerle dolu bir pratik. Şair, çoğu zaman kendisine ağır sorumluluklar yükler ama yetkisi sınırlıdır; iradesi okuyucunun gündemine tabidir. Şairlik disiplininin tüm iyi şiiri sorunsallaştırmasına karşın alışılagelmiş şekliyle şairlik pratiği, çoğunlukla şairlik hizmetinin bedelini ödeyebilecek durumdaki seçkin bir azınlığa servis verir. Şair, sözcük tasarlama şansını elde ettiğinde ise piyasa koşulları ve okuyucunun gündemiyle kısıtlı bir iktidar alanına sahiptir.
1980, 1990 ve 2000’ler şairlerinin çoğu, potansiyellerini anlayacak ve iyi şiire anlamlı katkılar yapmalarını sağlayacak mükemmel okuyucuyu bekler. İyi şiirle söylemek, tekrar etmek demektir çünkü: “Aşk” ta ki ruhun hoş nağmelerinin seslenişini yinelemektir. Bir şeyi dile getirmek anlamında deyiş olmadan önce iyi şiir, uzunca bir süre işitmektir sadece. “Aşk” işitmeyi önce hoş nağmelerine geri döndürür ve böylece tekrar söyleyiş sırasında dediklerinin çınlamasını sağlar. İyi şiirin dile getirdiği, özsel olarak gizli kalanı esir-ger. Böylece Bir Şiir Teröristinin Notları’nın dili, yineleyen olur: Yani iyi şiir olur.
C. Baudelaire’in şu sözlerine kulak verelim.“Dalalım ister cennet ister cehennem olsun/ Yeniyi bulmak için bilinmezin dibine…”.

(Tanıtım Bülteninden)