Bir Gidiş Hikayesi Mehmet Keskin

Ayrıldığımız o gün terminale uğradım
Gözüm yaşlarla dolu içime kan doğradım
Oturdum bir kenarda gizli gizli ağladım
Bin dokuz yüz yetmiş bir günlerden bir nisandı
Sonra bir bilet aldım istedim cam kenarı
Yine yaşlarla doldu gözlerimin pınarı
Belki de oynadığım hayatımın kumarı
Bin dokuz yüz yetmiş bir günlerden bir nisandı
İşte geldi otobüs bindim yürekte sızı
Dedim kendi kendime buymuş yazılan yazı
Elden bir şey gelmiyor kader ayırdı bizi
Bin dokuz yüz yetmiş bir günlerden bir nisandı

Ayrılık ateşiyle yüreğimi dağladım
Kapattım gözlerimi için içi n ağladım
Sen orda yoksun amma içimden el salladım
Bin dokuz yüz yetmiş bir günlerden bir nisandı
Akşam güneş batarken ulaştık İstanbul a
Sultan Ahmet kadırga bak geldim sora sora
Şehirli olacaktım sözde ben aklım sıra
Bin dokuz yüz yetmiş bir günlerden bir nisandı
İstanbul denilince sanırdım asil Mahir
Geldiğimin ertesi bal yesem oldu zehir
Aldı beni ham yaptı yuttu bu koca şehir
Bin dokuz yüz yetmiş bir günlerden bir nisandı
Bu yazdığım hikaye bir gidiş hikayesi
Kavuşma umudumun bir bitiş hikayesi
İşte İNCE MEMET in kayboluş hikayesi
Bin dokuz yüz yetmiş bir günlerden bir nisandı

(Tanıtım Bülteninden)