Bir Elif Miktarı Elifçe Vedat Barut

Elif, ayrılıkların birer acı, birer imtihan ve perde.

Elif, gönlümdeki Elif ile yandığım aşkın Allah olduğunu öğretmişti. Unutma sevgili derttaş: Allah yolunda olan aşkımız bizi Allah’a yöneltir… Her giden sözün sisi, göz arkasında belirir. Her insanın içinde, gitse bile mazide izi kalır sevdiklerinin. Her terk edilişimizden bir yara izi açılır kalbimizde. Açılan yaramızda Elif olursa, tüm acılarımıza merhem olur… O gelmeden Lokman Hekim bile gelse, açılan yaramız şifa bulmaz bu yüreğimize. İnsan ayrılırken çektiği acının iki katını, sevdiği halde farkında olunmadığı zaman yaşar.

Sevdiğimizi kazanmak için dünya kadar insan kaybetmişiz. “Beni bir o anlardı ama gitti işte,” diyesin gelir bazen… Gelmeyeceğini bile bile, gelir belki umudu ile beklemeye devam edersin sonra. Severiz ama en çok sevdiğimize benzeriz.

“Kişi sevdiğinin ahlakıyla ahlaklanır.

Bu sevenin elinde değildir, sevgi bunu icap ettirir.”

Derttaş, “Kıskanılmadan kıskanırsan, kendi yaptığınla taşlanırsın,” derdi Elif… Sen seversin ama o sevmezse; bir simidin yarım kaldığı, iki bardak çaydan birinin soğuk kaldığı demektir bu aşk. Eğer, “O sevmese de olur, yeter ki yanımda olsun,” dersen, kendi hevesin ile sevmiş olursun. Ve inanıyorum ki bu kitabı okuduktan sonra, sevdiğimizi sadece Bir Elif Miktarınca seveceğiz inşallah… Emanetleri, emin olan Allah’a emanet ol derttaş. Yeniden dualarda ve yazılarımızda buluşmak dualarımla…

(Tanıtım bülteninden)