Alaimisema - Çocuk Öyküleri Hüseyin Duman

“O bir ışık kırılması. Havadaki su buharına değen güneş ışıkları kırılınca renklere ayrılıyor. Okulda buna prizma deneyi derler. Öğretmenine sorarsan sana anlatır. Hatta fen bilgisi laboratuarınız varsa uygulamasını da yaptırır. O zaman daha iyi anlarsın bu renk yumağını.
“Ama ben onu istemiyorum.”
“Neyi istiyorsun?”
“Senin anlattıklarını istiyorum.”
“O zaman dikkatle dinle.”
“Tamam.”
“O gördüğün renklerin her birinde bir peri kızı var. Kim o peri kızının varlığına inanırsa, ona görünür, yardım eder. Şu renklerin olduğu kemer var ya, görüyor musun?”
“Evet, görüyorum.”
“İşte orası Cennet’in kapısıdır. İyi insanlar yaşlanıp ölünce oraya giderler.”
Baktı Can dedesine. Sonra ilerideki alaimisemaya baktı. Yaşlı ve iyi insanlar ölüp oraya mı gidiyordu? Çok sevdiği güleç yüzlü ninesi de çekip gitmişti bir süre önce. Gelecek diye o kadar beklemiş, kapının zili her çaldığında koşmuştu, ama bir daha ne kendisi gelmişti, ne de bir haber göndermişti. Yoksa şimdi de dedesi mi... Bildi bileli kendisini seven beyaz saçlı dede hem yaşlıydı, hem de çok iyi bir insandı. O zaman...

“Alaimisema; sade bir dille yazılmış, edebi gücü yüksek, bir çırpıda okunacak harika bir kitap.”
Prof. Dr. Yusuf Arslan

(Tanıtım Bülteninden)