Kahpe Kaderin Şaşkın Ajanları H. Murathan Akpınar

Dışarı çıktığımızda, herkes suskundu. Etraf sanki olanla­ra şahitlik yapmış gibi, kaçılası bir korkunçluğa bürünmüş­tü... Ağır aksak birkaç adım atarak bizi kaderimize getiren yola çıktık. Yol onca yorgunluğuna rağmen sadık bir şoför gibi beklemekteydi.. Fakat her nedense garip bir şekilde uzanıyordu yerde... Sanki bu akşama has bir hüzün vardı üzerinde. Öyle ki etrafını saran karanlık bile yetmemişti bu halini saklamaya... Kim bilir belki de mutluluğa çıkama­manın sıkıntısıydı yaşadığı? ... Neyse, yol bu hesap sorma­ya gelmez diyerekten, usulca koyuverdik ayaklarımızı üs­tüne... O da tek bir soru bile sormadan başladı varmak için döşendiği mesafelere doğru adımlanmaya. Kah tepesinde kandiliyle aydınlanan yerlerinden kah geçmekten kendisi­nin bile korktuğu karanlıklarından yürüterek ayaklarımı­zı. Önce annemle beni evimize kadar bıraktı... Sonrasında bir nefeslik molasıyla,” iyi geceler” dilendi üzerinde. Ar­dından diğer yolcularıyla birlikte gözden kaybolup gitti, sessiz, ıssız ve mahcup bir iz bırakarak.

(Tanıtım Bülteninden)