Elephant Yayınları Ahıskadan Çanakkaleye Göç - İsmail Aydın

Kimisi bacası tüten evine son kez bakıyor, kimisi göçe katılmayan akrabaları ile son kez kucaklaşıyor, gözlerden sicim gibi yaşlar boşalıyordu. Göçmenlerin karşılaştıkları zorlukların başında, belki de göç etmenin vermiş olduğu moralsizlik ve eziklik yer almaktaydı. Kadın, erkek, çoluk, çocuk yollara dökülmüşlerdi. Zavallılar, tam tepeyi dönecekleri sırada, yurtlarına son bir kez daha uzun uzun baktılar. Bu kara bahtlı, kadersiz insanlar şimdi için için ağlıyordu. Ama onlarla beraber sanki köyleri de ağlıyordu. Bu sabah buğulu gözlerine nazire yapar gibi çöken yoğun bir sis, artık yavaş yavaş açılıyordu. Şimdi ağlayarak ayrıldıkları sevgili köylerinden kıvrılarak akan büyük derenin kenarında, her sabah olduğu gibi kadınlar ve kızlar çamaşır yıkamıyordu. Anneleri çamaşır yıkayan çocukların sesleri ise artık etrafta çınlamıyordu. Gittikçe incelen sisi yararak göğe yükselen beyaz minarelerden artık Ezan sesi işitilmeyecekti. Artık bacalarında duman tütmeyen, evleri uzaklaştıkça gözlerine taş ve çamur yığınından oluşan kara tepecikler gibi görünüyordu...

(Tanıtım Bülteninden)