Yetimhane Nurhayat Özcan

Kader en çok çocuklara haksızlık eder. Kimine sıcak bir yuva bahşederken kimine yalnızca kırık bir oyuncak reva görür. 1950’lerin İstanbul’unda, cumbalı evlerin gölgesinde, soğuktan, imkânsızlıktan başka bir şeyi olmayan altı yaşındaki Eleni, annesini kaybettiğinde dünya onun için renklerini yitirdi. Babasının yüreğinde kendine yer bulamayan küçük kız, yetimhanenin soğuk duvarları ardında kaderine terk edildi. Bir insan kaç kez ailesinden koparılırsa, o kadar koparıldı…
İsminden, geçmişinden uzak, kayıplarının gölgesinde büyürken elini bırakmayan, hayatını değiştiren kahramanı Nikolas sayesinde tutundu hayata. Eleni, kırılmış ama boyun eğmemiş bir çiçek gibi büyüdü. Küçük anılara tutundu, kayıp fısıltıların peşine düştü. Ta ki bir gün, geçmişin küllerinden doğan bir sır, hayatının rotasını değiştirecek kapıyı aralayana dek... Hayatın bazı anları vardı; tek bir seçim, onlarca ömrü hükmü altına alırdı. Ve o an, gelip çatmıştı. Yarım kalmış geçmişi, kaybettiği sevdikleri hikâyesini tamamlamak için çıkagelmişti.
Yetimhane, kayboluşun, yeniden doğuşun, birbirinin kimsesi olmayı öğrenen kalplerin romanı… Bir kız çocuğunun kendi adını ve kaderini geri alma hikâyesi…

(Tanıtım Bülteninden)