Ukde Bekir Er

Gözlerini gözlerime dikti: “Sen hep var olan fakat bilinemeyen, bilinse de bu sadeliğin içinde görünemeyen, görünse de işaretleri okunamayan, okunsa da izan ve idraki pek meşakkatli, meşakkate matuf olup da mükafatı pek kıymetli bir yazgının insanısın,” dedi. “Peki neden ben?” diye sordum. “Elbette her yaratılan, halıkın bildiği korunmuş levhada yazılıdır. Yazılı olduğu yolu adımlar. Pek azı zarafet, dikkat ve rikkat ile yaşayıp kendi naif dünyasını arar. Aynı maharette olanlarla ülfet etmek ister. İşte bu senin ruhunda hep var olan arzulayışın neticesidir. Şu ayağını bastığın yer, başını kaldırdığında gördüğün gök, yediğin yemişin ağzında bıraktığı tat, kulağına çalınan ses, ruhuna işleyen söz…” dedi ve sustu. Diyecekleri bitmemişti.         

(Tanıtım Bülteninden)