Rüzgar Benzer Yusifova Toroslar

Ardına bakmadan koşuyordu. Yakalanmak korkusu aklına geldikçe daha da hızlı koşmaya başladı. Nefes nefese kalmış olmasına rağmen çıplak ayaklarına batan sert toprağın taşların verdiği acıyı hissetmiyordu. Zaten nereye koştuğunun hiçbir önemi yoktu. Yeter ki uzaklaşsın oradan. Rüzgâr yüzüne vurdukça saçları yüzüne doğru daha çok dağılıyordu. Ve susuzluktan kurumuş dudakları çatlamış, yorgunluktan bedenin her tarafını ter basmıştı. Bedeninden akan soğuk terler yılan gibi kıvrılarak sırtını yalıyordu. Fazla koşmaya takati kalmamıştı. Aniden durup korku dolu bakışları ile etrafına bakındı. Derin bir oh çekip, karşı köşedeki duvara yaslandı. Böbreklerinde bir sancı hissetti, sancısı öyle böyle değildi. Uzun süren sancısını hissedip kıvrandı durdu, dişlerini iyice sıkarak ses çıkartmamaya çalıştı. Alnında toplanan terler yanağından süzülerek çatlamış dudaklarının arasında kayboluyordu.

(Tanıtım Bülteninden)