Psikiyatri Koğuşunda Resim Sergisi Ayşe Ovalı

Dersini de notunu da hayat verir, hatta diplomanı bile hayat verir. Yalandır o okullarda anlatılan dersler. Onlarla ancak karnını doyurmayı öğrenirsin ama ruhunu nasıl doyurman gerektiğini öğretmezler sana. Çünkü ruhu doyuran hayatın bizzat kendisidir. Önce seni bir güzel yoğurur. Acıyla harman eder, gözyaşı ile kurutur. Sonra kafana vura vura öğütür seni. Öldüm dersin lakin daha sözün bitmeden diplomanı eline tutuşturur. Kurtuldun der sana, al dersini ve koyul yola, ruhun artık doydu sınava; yollar senin, adımlar senin, başarı senin. Koş koşabildiğin yere kadar şimdi…
Hayatın ve hayallerin arasında sıkışıp kalmış çocuk ruhlu
İki Genç Ressam; Süheyl ve Leyla.
Biri deniz manzaralı villasında annesinin katı kuralları yüzünden karanlıklar içinde esir hisseder, diğeri ise renkli bir mahallede bahtının karası ile baş başa güzel bir prensestir. Kader bu iki genci sıcak bir yaz gününde Kuzguncuk’un renkli sokaklarında bir araya getirir. Bu karşılaşma, kaderin önderliğinde ikisine de hayallerine giden yolda hayatı tanıtma fırsatı sunar, lakin bu tanıtma öyle kolay olmayacaktır. Çünkü öğretici hayat ise, bu ders ruhu acıtmadan alınmayacaktır. Bu dersin sonunda; Leyla, Süheyl’in ruhunun katili olur, ama aynı zamanda da hayallerine ulaşabilecekleri acılarla örülmüş bir köprü olurlar birbirlerine.
Kayıplar arasında, uçurumun eşiğinde kurulan hayallere sürüklenen iki genç ressamın; renkli ama bir o kadar da buruk hikâyesi.
Satır aralarında düzenlenen resim sergimize davetlisiniz efendim.
Palet ve fırça senin elinde, tablo ise hayat. Bir başkası değil kendin renklendir hayatını...

(Tanıtım Bülteninden)