Mühür Ezgi Polen Çelik

10 yaşında odamda kurduğum küçücük dünyam, bana yara verenlere çok gelmiş olsa
gerek,duvarlarıma irin ruhlarından çemberler, her gece bitip geçmeyen sesleri ile, ayakta tutmaya
çalıştığım dünyamı başıma yıkmışlardı.
Hiçbir zaman annemin yiyemeyeceği yüzlerce pasta yaptım; hiçbiri birlikte yediğimiz
pastalardaki mutluluğu bana vermedi.
İnsan en çok canı yanınca gülüyor; ben çok gülüyorum, acılarımı mutlulukla harmanlayıp
kahkaha ile etrafıma saçıyorum, bu bir çeşit isyan en büyük eylemim gülümsek, en güçlü silahım;
kahkahalarım.
Gerçek aşk yok demeyin. Gerçek aşk var; sadece onu yaşayacak kadar yürek yok hiç birimizde!
Herkes, bu hayatta öyle ya da böyle birşey ile savaş vermekte, bu savaş doğrultusunda yara alıp
acı çekmekte fakat insanların, yaşamda hangi konumda olduğu verdiği savaş, çektiği acı ve bu iki
olguya verdiği güç belirler.
En son güzel uyuduğumun, en çok güldüğüm günün üzerinden çeyrek asır geçmiş bile.

(Tanıtım Bülteninden)