Lucy Jamaica Kincaid

Geçmişim annemdi; sesini duyabiliyordum ve benimle İngilizce ya da ara ara yaptığı gibi yerel aksanlı Fransızca, hatta bir organ olarak dilin yardımına ihtiyaç duyan herhangi bir dilde konuşmuyordu; her kadının anlayabileceği bir dilde konuşuyordu benimle. Ve ben inkâr edilemeyecek bir şekilde öyleydim, kadındım. Ah, bu tek kelimeyle gülünçtü; o kadar uzun zaman annem gibi olmak istemediğimi söyleyip durmuştum ki asıl konuyu ıskalamıştım: Ben annem gibi değildim; ben annemdim. Onunla arama bir çizgi çekmek, bir sınır koymak adına bulunduğum cılız girişimlere neden her seferinde aynı şekilde yanıt verdiğini; neden hep, “Çekip gidebilirsin ama ne yaparsan yap annen olduğum gerçeğinden kaçamazsın; benim kanımı taşıyorsun, dokuz ay içimde taşıdım ben seni,” dediğini şimdi anlıyordum. Böyle bir cümleden, bir ömür dünyanın tüm demirlerinden daha sağlam demir parmaklıkların ardında hapis hayatı yaşamayı değil de başka neyi anlayabilirdim ki? Şimdi odamda annemin gönderdiği, hayatımın her yılına bir tane düşen, toplamda on dokuz mektup açılmamış halde önümde duruyordu. Bu mektupları okumak için değil, her birini dört köşesinden yakmak için açıp sonra da okumadan öylece geri göndermeyi düşündüm. Bir yerde okumuştum, kişinin âşığını reddetmesi anlamına gelen bir eylemdi bu; ama mektuplara fazla yaklaşmaktan korkuyordum, tek bir tanesini bile okursam anneme duyduğum özlemden gebereceğimi biliyordum. 

Jamaica Kincaid’in yapıtlarında, yazarın en ufak ayrıntısına kadar irdeleyip derinlerine indiği, kendi kendine yeten bir dünya vardır. Kincaid, o dünyanın varlığını haritalandırmak için değil, insani duyguların her yerde kendilerini dışa vurduğunu göstermek için yazar.

—Henry Louis Gates Jr.


(Tanıtım Bülteninden)