Can Yayınları Labirentindeki General Gabriel Garcia Marquez

ölüm üzerinde marquez´in birkaç romanı var. ilk aklıma gelenler artık labirentindeki general ile başkan babamızın sonbaharı oluyor. başkan babamızın sonbaharı apayrı bir yere oturmakta. bir kere gerçeküstü edebiyat ve şiirsel gerçekçilik denince kendi başına bir akım damarı o. labirentindeki general ise bir kayıp denizci, bir kaçırılma öyküsü, şili´de gizlice gibi gazeteci marquez´in, tarihçi ve romancı marquez´le sevişmesinin ürünleri arasında. kitapta belki türkiye´den ve güncel siyasetten yana dertli olduğumdan sürekli simon bolivar´ın iktidar dışına atılmakta mı, çekilmekte mi olduğuna dikkat harcadım. yazar da bunu ön planda tutmuş olabilir, kesin kanıya varmaktan genellikle uzak tutmayı başardı. simon bolivar´a sevgi ve saygısını saklamaya çalışarak yazması daha da sıcak, sarıp sarmalayıcı bir roman ortaya çıkarmış.

Dünyada herhangi bir ulus için Mustafa Kemal Atatürk kadarını yapmış insan sayın dense çok az, hatta hiçe yakın örnek gösterilebilir. Bu örneklerden biri de kuşkusuz “El Libertador” Simon Bolivar’dır. Bolivar kıtanın neredeyse baştan aşağı kurtarıcısıdır, ülkeler kendilerine onun ismini vermişlerdir, bugün bile Latin Amerika’da efsanedir. Garcia Marquez “Yüz Yıllık Yalnızlık” ın yazarı. Marquez ve Bolivar isimlerinin birleşmesi bile pek çok kişi için bu kitabı okuma nedeni olabilir. “Labirentindeki General” epik bir destan değil, Simon Bolivar’ın şaşalı yıllarını değil, yalnız ve sancılı geçen son yıllarını, çıktığı son ve ümitsiz bir geziyi anlatıyor. Tabii işin içine de bol miktarda psikoloji girmiş oluyor. “Devrimini yaptık, elimizde, şimdi bize onunla ne yapacağımızı söyle” diyen çaresizler eşliğinde o bağımsızlık kahramanının psikolojisini…