Köşedeki Sahaf-Öyküler Özge Yıldıran

Bir bahar akşamıydı babam heyecanla eve geldiğinde. İlk defa öyle coşkulu görmüştüm onu. Taraftarı olduğu futbol takımı şampiyon olduğunda bile çok az gülümsemişti. Hep mahzun bakardı babamın gözleri. Kederli ve düşünceliydi sureti. Hüzün, göz pınarlarına yerleşmiş sanki. Olur da içten kahkaha atarsa kabahat işlermiş gibi mahcup yüreği. Fakat o gün başkaydı babam. Bambaşka bir ruh girmişti bedenine.
“Hazırlanın gezmeye gidiyoruz.” dedi yüksek perdeden ses tonuyla. Babam yüksek sesle konuşmazdı hiç. Aslında babam pek konuşmazdı. O gün sesi öyle gür çıktı ki şaşırdık hepimiz. Yorgun gözlerindeki mahcubiyet yerini gurura, geleceğe dair kederli düşünceleri yerini umuda bırakmıştı. Hayatı boyunca üzerine giydiği yetersizlik hırkasını çıkartıp bir kenara fırlatmıştı sonunda. Hırkadan kurtulunca duruşu da değişti sanki. Babamın sırtında kamburmuş meğer o hırka.

(Tanıtım Bülteninden)