İki Cinayet Bir Ekip Mesut Demir

Kafasına koridorun tavanından ufak bir şeyin düştüğünü hissedince kaçak ve izinsiz girdiği yer olmasaydı avazının çıkacağı kadar var gücüyle bağıracaktı. Ama sessiz olması gerektiğinin farkındaydı.

Uzun ve karanlık yolun büyük bir kısmını yürüdüğü halde görevlilerin çalıştıramadığı jeneratör gelmişti aklına.

Karanlık koridorun sağına gelmişti, yoluna devam ediyordu, ellerini önüne kenetlemiş, bir şeye çarpmamak için yavaş yavaş ilerliyordu ama kalbinin ritmi bir fırtına gibiydi, iyice korkmaya ve endişelenmeye başlamıştı.

Biraz bekleyip soluk almaya karar vermişti, o sırada babasının da sık kullandığı “Acele işe şeytan karışır” sözü gelmişti aklına.

Zifiri koridorda çaresiz bir şekilde beklerken birinin gittikçe kendisine yaklaştığını fark etmişti. Gölgesi görünecek kadar yakınlaşan kişiden kalkıp koşup ya da bağırmasının bir çözüm olmayacağını biliyordu. Yaşamaktan umudunu kesmişti, öldürülecekti diğer kurban gibi biliyordu.

Tek isteği ölümcül darbeleri almadan katilin kendisine son isteğinin ne olduğunu sormasıydı.

(Tanıtım Bülteninden)