Hüzünlü Yalnızlıklar Cemile Beyazıt Asilyazıcı

Hayatımda renk renk kelebekler oldu. Kimi hüzünlerime kanat çırptı, kimi umutlarıma. Belki her şey an ve an kısacık sürdü gitti tıpkı kelebekler gibi. Ama izleri bir ömür kaldı. Unutulmadan o günün coşkusu ve hüznüyle… Ben mutluluk kelebekleriyle hüzünlerimi korkmadan, yaşayarak yarınıma devam ettim. Kelebekler ve renk renk umut uçurtmalarımla… Ve istedim ki sizzler de mutluluk kele-beklerinin kanat seslerini bir kez olsun duyun. Hüznüne, coşkusuna, tutkusuna ve en önemlisi yaşama tutunuşuna tanık olun. Her şeye rağmen hayat çok güzel bu bir gün olsa bile… İçimdeki kelebekler hep benimle ve ömrümün sonuna kadar da benimle olacaklar çünkü onları içimde bir gün hissedemezsem hayatımın anlamını yitirmiş olacağım.Yarınlara kanat çırpalım mutluluk kele-bekleriyle… Hadi, ne duruyorsunuz!
Hüzünlü kelebeğin mutluluk arayışında yaşadığı maceralara hazırsanız, kalbinizi tekrar dinley-erek başlayın işe. Unutmayın; sevgi emek ister, umutla beslenir, saygıyla büyür ve bir gün bakarsınız ki yanı başınızda. Önemli olan onu ne kadar istediğiniz. Bir gün acılarla olgunlaşıp, içinizdeki çocuğun sesini duyup hayata tekrar sarıldığınızda. Eski hüzünleri tuhaf, bir o kadar da garip bir gülümsemeyle hatırlıyorsanız, artık hüzünlü kelebeğin yolculuğu mutlulukla son bulmuş demektir. Kelebekler renk renk alabildiğine çok. Kanatlarında hüzün, yüreklerinde umut, zamansızlığında aşk, ölümsüzlüğünde sevgi var.
ANLAYABİLENE…

(Tanıtım Bülteninden)