Hayata Küsmeyen Çocuk Ufuk Besen

“Doğru yolda olmayan bir kişi asla doğru sonuca ulaşamaz.”

“Bedeni, tüm ufukları kaplamış ali bir kapı önündeydi sanki. Tüm mahlukatın yaratıcısına seslenişleri kulaklarına doluyordu. Gurur, gururundan utanıyor ve ağlıyordu. Hırs ve arzular sisten bulutlar hâlinde yokluğa doğru geri çekiliyordu. Umut, kanatlanarak gökyüzünü kapladı. Güzel ahlak, ırmak gibi yıkıyordu kâinatı. Yaratıcının zikriyle aydınlanıyordu her şey. Her şey, nurla kaplanıyor ve nura dönüşüyordu. O anda nurdan başka görünen hiçbir şey yoktu. Varlığı eriyip bitti. Hisler, sezgiler ve de yaşama dair hiçbir duygu kıpırdamıyordu. Zaman ve mekân diye bir şey yoktu. Sonra o anda yalnızca kalp atışı belirdi. Yaratanın ismiyle zevkten zevke giren bir kalp latifesiydi boşlukta titreşen. Ardından görüntüler perde perde açılmaya durdu.”

“Kalbi nurla kaplanmıştı, müthiş bir güçle atmaktaydı. Neden sonra ağzından gözle görülmeyen bir enerji bulutu çıkmaya başladı. Enerji bulutu yan tarafta yatan hasta gencin üzerine uçup onu sardığında genç, derinlerden kaynayan doğaüstü bir duyguyla sarsıldı. Bedeninde gizemli dalgalanmalar oluştu. Ardından ise kalbini engin bir huzur kapladı.’’

(Tanıtım Bülteninden)