Gönül Pınarım Mücahit Gözütok

Nizâm-ı âlemime kasırgalar düşürüp,

Tarumara çevirdin, nem var ise içinde.

Şahlanan bir volkanken; kolum, kanadım kırıp,

Helâke dûçâr ettin, nem var ise içimde

 

Aczim, kirpiklerine bir nazarla uyandı.

Elestü’den ebede, bütün benliğim yandı.

Feryat etti bedenimde, milyonlarca hücrem,

Sedaları, tâ arşın kubbesine dayandı.

 

Aktı sevdan içime, kurşunî ifrit gibi.

Tutuştu aklım, fikrim çakılmış kibrit gibi.

Damarlarımda kan yok, bir tek dolaşan sensin

Gözlerim donuk kaldı yuvasında, put gibi.

 

Sana irem kâinat, bana adeta kabir

Tebessümler ederek, yeniden kalbime gir.

Bulanık akan sular, zaman gelir durulur

Umulur ki, bu kışın sonu da bahar olur

 

(Tanıtım Bülteninden)