Gece Kitaplığı Taş Masa İdil Pehlivanlı

Nasıl başlayacağımı kestiremediğim cümleler var. Başlamadan önce özrümle giriş yapmalıyım; bu, son demagoji senin deyiminle. Bundan sonra cümleler yüreğime dökülecek, sessizce her şey eskisi gibi olacak klişelerinden uzak düşüncelerim. Bitmesini istemediğim şarkılar gibi bir tat bıraktın gönlümde, tekrar tekrar başa sardığım şarkılar gibi… Seni özlediğimde zihnimde hemen bir film açıyorum, senli anlardan bir bölüm… Aslında o kadar da kötü durmuyor izlerken. Ya da sana olan duygularım tarafsızlığıma engel oluyor. Bunları yazarken seni özlediğimi hissediyorum, kendime engel olamayarak. Merak etme, bununla yaşamaya alışacağım. En azından şimdilik öyle olacağını düşünüyorum.

 

 

Yine birbirimizi tanımıyor gibi yapacağız. Ben adının geçtiği yerlerde derin bir nefes alacağım, son nefesim gibi. Yürüdüğüm yollarda ayak izin vardır diye daha dikkatli geçeceğim. Şehri yüksekten seyrettiğim zaman aklıma ilk gelen yine sen olacaksın. Manzaradan çok seni seyrettiğimi hatırlayacağım gülümseyerek. Yolculuklara çıkmayı hiç sevmeyeceğim mesela, çünkü hiçbir yolculuk sensiz anlam kazanmayacak. Alışılagelmiş ne varsa bir bir vazgeçeceğim hiç istemeyerek. Doğru olan ne olduğu düşüncesine anlam bulamamanın çaresizliğini yaşayacağım uzunca bir süre… Üzülme, zor olacak ama alışacağım. Ve en güzel yerinde uyandığın rüyan gibi dönüşü olmayacak hiçbir şeyin. Eğer şu an gözlerin satırlarıma değiyorsa, bil ki bitmiş olacak hikâyemiz…

 

  (Tanıtım Bülteninden)