Delilerimi İpe Astım Didem Atay

“Balkona çamaşır asmak yasak,” yazılı tutanağı yönetici Halit Bey toplantılara katılmayan Sevim Hanım’a verdi. İşte o günden beri apartmandakiler uyumuyordu. Duymuyorum, diye televizyonun sesini açmakla kalmayıp son ses ilahi dinler, ortopedik diye en sert tabanlı terliklerle gece gezinir, sabah kalkar evin kapısını yarı aralık bırakıp soğan kavururdu. Yardımcısı pazar günü erkenden gelir tüm mobilyaları aldığı emre uygun gürültüyle yerinden oynatırdı. Sokak kapısını açmak üzere olan Halit Bey ikinci kat balkonunda olanları görmemiş gibi, “Ya sabır,” diyerek başını sallayıp içeri girdi. Sevim Hanım’a selam bile vermedi. Kadının yine yüzü düştü, cep telefonunu aldı. Bu defa oğlunu aradı ve her zamanki gibi cevap veren olmadı. Terk edilmenin, yalnızlığın hırsını kenarda duran su kovasını devirmekte buldu. Balkondan taşan suların alt kat komşusunun camlarını ıslatmasını seyrederken sokaktan yükselen miyavlamaları duydu.

Yazar Didem Atay öykülerinde, delirmenin eşiğine gelmiş; içimizdeki kadını anlatıyor. Kimi zaman kentli kimi zaman kasabalı, kimi eğitimli kimi eğitimsiz olan kahramanlar, kanatlarını açamadan bir eve, bir kocaya prangalanmış hayatlar yaşar. Kocadan, atadan, patrondan, konu komşudan, gelenekten daralmış yüreklerini nefeslendirebilmek için ruhlarındaki deliyi ipe asmak zorunda kalan bu kadınlar hiçbirimize yabancı değil.
Keyifli bir okuma deneyimi vadeden öyküleri siz de seveceksiniz.

(Tanıtım Bülteninden)