Ay Ona Gülümsüyordu Mithat Özcan

Anıların arasından sıyrılıp yaşadığı ana döndü. Oturduğu taştan kalkıp yere sırtüstü uzandı. Kollarını başının altında birleştirip yastık yaptı. Gökyüzüne dikti gözlerini. Uzun süredir bu kadar güzel, bu kadar lekesiz ve bu kadar yakın duran bir Ay görmemişti. Şehrin kirli havası, pusu, dumanı gökyüzüyle insanlar arasında bir perde olarak duruyor, Ay ve yıldızları görmelerine engel oluyordu. Şehrin ışıldayan geceleri de gökyüzünü insanlardan uzak tutuyordu. Şimdi şurada bu Ay ve yıldızların süslediği gökyüzünün altında uzanmışken, gökten üzerine yağan ışıltılar onu çok rahatlatıyor, içindeki karanlıkları söküp atıyordu. Nursel de onu böyle etkiliyor, bakışlarıyla onu günlük sıkıntılardan, içinde boy gösteren karanlıktan uzaklaştırıp, ışıklı, aydınlık bir dünyaya götürüyordu. Nursel’in gözlerinde de şu gökteki Ay’ın ışığından vardı. Onun gözleri de şu yıldızlar gibi pırıl pırıldı. Nursel de onun dünyasında bu Ay ve yıldızların renklendirdiği gökyüzü gibi büyüleyiciydi. Nursel’i ne çok sevdiğini, ne çok özlediğini hatırladı. Elini kalbinin üzerine koydu, titreyişini hissetti. Özlem bir kor gibi içini yaktı. Nursel’in hayalini kurarken kapadığı gözlerini açtı. Açar açmaz gülümseyen bir Ay ile karşılaştı. Üstelik bu Ay, en güzel hali olan dolunay halindeydi. Ay’ın üzerinde Nursel’in yüzünü gördü. Kıvırcık saçları iki yanağının üzerine dökülmüştü. Gözleri ışıldıyordu. Gülüyordu Nursel Ay’ın içinden. Ay da onunla gülüyordu. Nursel’le Ay’ın birlikte gülmeleri Nihat’ı büyüledi adeta! Gözlerini ayıramadı onlardan. Sonra gözlerini gökyüzünde gezdirdi. Kuzey Yıldızı’yla karşılaştı bakışları. Çevresinde yıldız kümeleri vardı. O sırada iki yıldız kaydı gökyüzünden peş peşe. Köyün yaşlı kadınları, yıldız kaymasının bazı insanların yıldızlarının sönmesi yani hayattan kopmaları anlamına geldiğini söylemişlerdi. Çocukken ailece toprak damlı evlerinin üzerinde yattıkları günlerde, bu yıldız kaymalarını birkaç kez görmüş, merak edip babaannesine bunların nedenini sormuş, o da bazı insanların o anda hayatlarının kayıp gittiği anlamına geldiğini söylemişti. Demek ki izlediği şey, gökyüzünde iki yıldızın kayması değildi; iki kişinin bu dünyadan kayıp gitmesiydi. Mithat Özcan, 1955 yılında Elazığ’ın Karakoçan (Dep) ilçesine bağlı Oxçîyan köyünün Avdelan mezrasında doğdu. İlkokulu kendi köyünde, ortaokulu Kiğı ve Karakoçan’da, liseyi İstanbul ve Karakoçan’da bitirdi. Liseyi birincilikle bitirdiği için Ankara Hacettepe Üniversitesi Sosyoloji Bölümüne girme hakkı kazandı. Bu okula kaydını yaptırdıysa da ekonomik nedenlerle yalnızca iki ay devam edebildi. Aynı yıl İstanbul Atatürk Eğitim Fakültesi Türkçe Bölümüne kaydını yaptırdı. 1979 yılında Samsun’un Çarşamba ilçesinde Türk Dili ve Edebiyatı öğretmeni olarak göreve başladı. Daha sonra sırasıyla Kırşehir, Kaman ve İstanbul’un çeşitli okullarında öğretmenliğe devam etti. Çarşamba’da öğretmenlik yaptığı sırada Gazi Üniversitesi Eğitim Yöneticiliği ve Denetçiliği Bölümünü kazanıp kaydını yaptırdı ama devam zorunluluğu nedeniyle okulu bıraktı. Bu süreçte, bir yandan Öğretmen Dünyası adlı aylık dergide mizah yazıları yazdı, diğer yandan da yerel bir gazete olan Çarşamba’nın Sesi adlı gazetede köşe yazarlığı yaptı. Bu gazetede yayınlanan bir yazısı nedeniyle hakkında dava açıldı. Bu davadan, üç yıllık yargılama sürecinden sonra beraat etti. Kırşehir’de görev yaparken İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi’ni kazandı. Bu fakülteye devam ederken Radikal gazetesinin eki Radikal Genç’te yazıları yayınlandı. Bir yöre derneği olan KAYY-DER’in çıkardığı aylık dergide yıllarca yazı yazdı. Üç yıl boyunca Karakoçan Haber Gazetesi’nde köşe yazarlığı yaptı. Öğretmenlikten emekli olduğu 2007 yılında avukatlığa başladı. Halen İstanbul Barosu üyesi olarak avukatlık yapmaktadır. Yazarın Peri Yayınlarından çıkan Yakın ve Uzak Tarihiyle OXÇİYAN ve Tanıkların Dilinden PERİ VADİSİ adlı kitapları ile Arion Yayınevi’nden çıkan Kılamların Kanatlarında Geçmişe Yolculuk adlı kitapları bulunmaktadır. Elinizdeki bu roman, yazarın dördüncü kitabıdır.

(Tanıtım Bülteninden)