İnkılap Kitabevi Yayınevi Alfa Kalem + Zeus Kabadayı 4 Kitap (Beni Yarım + Yaşattığını Yaşa + Keşke Tanımasaydım + Kırdığın Yerden)

Bu kitap senin için.
Yazdığım her bir cümlede, her satırda kalbinin derinliklerine dokunmak istedim.
İstedim ki yalnız olmadığını bil
acını hafifletecek bir teselli olabilirim sana… Yaşadıklarını, hissettiklerini ve belki de en çok ihtiyaç duyduğun şey olan anlayışı, tüm kalbimle, senin için yazdım.
Kalbindeki yaralarının, sende bıraktığı derin izlerin ve her bir gözyaşının ardındaki hikâyeleri biliyorum.
Nereden mi? Kendimden… Ben çok zaman kendimi üzdüm.
Bu yüzden
başına ne geldiyse geldi, geçti.
Olanlar oldu.
Haksızlıkların ve kalp kırıklıklarının seni durdurmasına izin verme diye yazdım.
Senin yanındayım, demek için… Belki de bu kitabın sayfalarında gezinirken kendinle yüzleşecek ve hiç değmeyecek insanlar için artık kendine haksızlık etmeyeceksin.
Hak edene, “Yaşattığını Yaşa!” demeyi bileceksin.
Unutma, senin hikâyen henüz bitmedi.
---Sen bana “Üşüdüm,” dedin diye ben kendimi yaktım, biliyor musun? Ama sen bunun değerini bilmedin.
Ben evimde seni hayal ettim, çocuklarımızı hayal ettim, dünyanın seninle daha güzel olabileceğini hayal ettim.
Ama sen içeri girmeyi reddettin, evimi başıma yıktın ve ben altında kaldım.
Ama önemli değil, çünkü ne ev kaldı, ne de enkaz.
Ben o enkazdan çıktım.
Sen bana sevgisizliği öğrettin.
Keşke seni hiç tanımasaydım.
Yanıldım bu hayatta, birçok kez yanıldım.
Ama en çok sana yanıldım.
Sende yanıldım.
Belki dönersin diye düşündüm, olmadı.
Bıraktığın yerde öylece duruyorum, ne bir adım ileri gittim, ne geri.
Yapbozun kayıp parçaları olur ya, bir tanesi kaybolur.
Asla tamamlanamaz.
O kayıp parça sen değilsin, benim.
Sen geri kalanısın.
Ve sen yoksun.
Ben yapbozun o tek parçası olarak geçiriyorum hayatımı.
Ve galiba birisinin beni bulmasını istiyorum, birisi çıksa da bulsa beni, diyorum.
Bu dünyada belki birçok insana sevgiyi anlattım, bir tek sana anlatamadım.
Ben ol ki anla! Kendi değerini anladığın zaman anlayacaksın ne demek istediğimi.
Gün gelecek, herkese “Keşke tanımasaydım sizi,” diyeceksin.
Ben diyor muyum? Dedim.
Ve demesi bir ömür sürdü.
------Bazen gitmek gerek, hiç görmediğin yerleri görmek için.
Bazen her şeyi unutmak gerek, en sevdiğin şarkıyı silip ilk defa duyuyormuş gibi dinlemek gerek.
Sevmek gerek, sanki hiç o acıları tatmamış gibi yeniden tanışmak gerek.
Yardım etmek gerek, bazen de yardım edilmesine izin vermek gerek.
Yaraların derin de olsa dikiş atılmasına izin vermek gerek.
İçindeki merhamet seni sen yapan şey olsa da, bazen merhameti bir kenara bırakman gerek.
Kalbini bazen kilitleyip saklamak gerek, bazen de gül bahçeleri sunmak gerek.
En önemlisi “ah” almamak gerek.
Gün gelecek, herkes buluşacak ya öbür tarafta.
Ben sırf seni öte tarafta görmeyeyim diye hakkımı helal ediyorum.
Ama sana tek bir cümle edeceksem, yüreğimden geçirerek şunu söylemek istiyorum: KIRDIĞIN YERDEN KIRIL! Kırdığın yerden kırıl sevgilim, kırdığın yerden kırıl.
---Şimdi yalnızlık en iyi arkadaşım… İçimde sürekli bana seslenen bir ses var, en zor anlarımda bile konuşmaktan vazgeçmiyor: “Bu hayatta çok şey gördük, geçirdik
hiçbir şey bizi yenip yıkamadı! Bunlar mı yıkacak? Zor yıkarlar!” Ben vazgeçmiyorum gülüşlerimden.
Hayatta yaşayacağım güzelliklere inanmaktan asla vazgeçmiyorum.
Önemli olan sevmek, sevilmek, çabalamak.
Gerisi boş bir balon.
Ne kadar yukarı çıkarsa çıksın, elbet patlayacak, elbet sönecek.
Ben gerçek duyguları aramaktan ve onların bir gün mutlaka yaşanacağına inanmaktan asla vazgeçmeyeceğim.