Albaya Mektup Yok

García Márquez'in ikinci kitabı olan bu kısa roman şiddetin ve adaletsizliğin, yalnızlığın ve eylemsizliğin hikayesidir. 20. yüzyıla girerken, isimsiz bir albay ve iç savaş gazisi, Kolombiya'nın küçük bir köyünde astımlı karısıyla açlık içinde unutulmuş bir şekilde yaşamaktadır. Albayın hayatı, 15 yıldır, bir gün hükümetten emekli maaşı alarak yoksulluğunun ve savaş sonrası yaşamının zorluklarının sona ereceği umuduyla sürüp gitmektedir. Ancak her Cuma günü daha iyi bir yaşam sürme ümidi, postacının her hafta tekrarladığı, “Albaya kimseden mektup yok,” sözüyle yerle bir olmaktadır.

Albayın içinde bulunduğu kötü koşulların ironikliği (hem kendisini hem de hemşerilerini daha da yoksullaştırmaktan başka işe yaramayan bir devrimde yer alması), onun esas boğuştuğu meseleyle birleştirilir: Ölen oğlundan kalan tek miras olan, bir gün kendisine bir servet kazandırabilecek ödüllü dövüş horozunu satıp satmamak. Oğullarının hayatı gizli faaliyetleri çerçevesinde el atından yasa dışı yayın dağıtmasının sonucunda sona erdirilmiştir ama zaman içinde, bu kaybının ardından, zafer potansiyeli horozda vücut bulmuştur. Aynı zamanda, insanların yalnızlık içinde çürümelerinden kaynaklanan durağanlıklarından sıyrılarak, çalışma ve ümit etme çılgınlığına kapılmaları karşısında alternatif bir savaş alanı imkanını da somutlaştırır. Bu yalnızlık çok geçmeden García Márquez'in alametifarikası haline gelir.