Sensizliği Ben Yarattım Süleyman Kavuncuoğlu

Beş sınıflık tek dersliği var okulumun. Öğretmen, müdür, hizmetli tek kişi benim. Lojman da derslik de tam bir virane. İlk gün on kişiyle başladık. Çocuklarda okul önlüğü yok. Kime ne giydirmişlerse göndermişler. “İçeri, dışarı, teneffüs” sözcükleri dışında Türkçe bilen de yok. Onlar benim dilimden anlamıyor, ben onların dilinden anlamıyorum. Köyü, köy gerçeğini istediğin kadar bil, iletişim işartlerle olunca yol almak mümkün mü, akşamı zor ettim… Gülgün’le sadece bir kere göz göze geldik. Yanında Güldüren vardı. İnsana yaşamı boyunca bir film karesinin anlık görüntüsü, beynine çakılırcasına anımsatılan bir bakıştı o. Beynimden yüreğimden kopan her şeyi, söylenemeyen, hep saklanan, yokmuş gibi davranılan “öyle olması gerekiyordu anla beni” dedirten her şeyi hem de avazım çıktığı kadar bağırarak anlatmak vardı. Yapamadım. Sadece ezik bir suçlu gibi uzaklaştım yanlarından.

(Tanıtım Bülteninden)