Rame Mehmet Beşir Avcı

Anneme ömrü boyunca gün yüzü göstermeyen babam karşımdaydı, boğazına yapışıp hesap sormak, o odada avazım çıktığı kadar ona bağırmak istiyordum. Bütün duygularıma hakim olarak benim için her şey artık anlamını yitirdiğinden cesaretimi toplayıp babama neden anneme yıllardır bu şekilde davrandığını sormuştum. Ağarmış, yana taradığı saçları dağılmış, göz çukurları iyice çökmüş olan babam derin bir iç geçirdikten sonra titreyen dudaklarından kelimeler dökülmeye başlamıştı:

“Hangi insan eşini sevmez ki Rame, sen Kader’i sevmiyor musun?”

Bildiğiniz sokakların, rutubet kokan evlerin, çamurlu mahallelerin hikâyesi… Önünden geçtiğinizi bile fark etmediğiniz bodrum katı dairelerden birinden hayatınıza şahit olan birinin, içimizden birinin, Rame’nin hikâyesi…

(Tanıtım Bülteninden)