İnsan Evvela Umudundan Vurulur İsmet Katı

Gözlerini çevir penceremden,

Ellerini al ceplerinde sakla.

Bozuk paralar gibi

Kayboldum ceplerinin uçurumunda.

Kapı aralığından gördüm bahçeni,

Kuytu köşelerine takılıp düştüm.

Hangi dağın ardı bu sır?

Elimi kolumu bağlar

İnsanı, umudu avlar.

İnsan evvela umudundan vurulur.

Yaradır,

Kanar durur yaşamak.

Adın yazar gökyüzünde,

Cümle âlem yıldız görür.

Yıldızlar bilir,

Suretin, manaya yüz çevirmiştir.

Burası hep böyle,

Bir tarafı gündüzken bir tarafı gece.

Dalında soldu gonca güller.

Denizlere hazan,

Göğe gözyaşı,

Dağlara gam düştü bu bahar…

Büyüdükçe gülmeyi unutan,

Çok gülünce çok ağlayan çocuklardan olduk…

Her şiir sonunu yazar şairinin,

Bu sondu.

Bu sondu.

(Tanıtım Bülteninden)