Fezleke Tunahan Atalay

Kendimi okumak için yazıyorum. Zihnimde, benim de orada yaşadığım, şehirlerle insanlarla dolu bir ülke var, görüyorum. Gün görmenin, gözyaşının, umudun, yolun, sevginin, iyi ve kötü bilmecesinin sınırlarını biraz daha büyüttüğü bir coğrafya burası, duyuyorum. Bu sayfalara o şehirlerden birkaçını o insanlardan bazılarını yazdım. İçi ölüm döşeği dolu sandıklar açılırken duyulan naftalin kokusunu, Ezgi’nin düğümü çözülen ruhlarla dolu çalışma odasını, Mezo'nun sokaklarda apansız koşuşturmalarını, Gülşah’ın ancak bir cinayetle çözülebilen sırrını, Mardin’de bir fotoğrafçının anı dondurarak hayatını sürdürmesini ve aşkın beklenmedik zamanlamasını,  ülkemin bir kısmını, bu iki küçük kapağın arasına sığdırdım.

(Tanıtım Bülteninden)